Nieuwsbrief: Ontmoeten & delen #4

Op 12 februari verscheen mijn vorige nieuwsbrief. Eindelijk heb ik weer de tijd en rust gevonden voor een nieuwe update.

Allereerst bedankt voor het geduld. In deze fase van loslaten komt er veel op me af. Nieuwe omgevingen, nieuwe mensen, andere ritmes. Ik merk dat ik tijd nodig heb op het te verwerken, om te wennen en om te leren. Soms vraag ik me af waarom ik het mezelf zo moeilijk maak. Maar als ik dan de rust weer vind, dan ben ik dankbaar. Dankbaar voor de mooie ontmoetingen en de gastvrijheid.

Ook dankbaar ben ik voor alle fijne berichtjes van de afgelopen weken. Ik weet dat ik soms niet zo snel reageer, maar weet dat ik het op prijs stel!

Onrustig

Op 14 februari vertrok ik uit Dalfsen, met de fiets op weg naar Hasselt. De daaropvolgende weken verliepen onrustig. Ik wilde bezig met ontspullen en tegelijkertijd pendelde ik vaak tussen Hasselt en Zwolle; voor werk, twee dansvoorstellingen en meer. Tel daarbij op de drieling van stormen, de oorlog om Oekraïne en het nieuwe klimaatrapport van de VN. Tussendoor probeerde ik ook nog aan mijn blog te werken. Afijn, je begrijpt mijn punt.

Tegelijkertijd heb ik veel mooie en verrassende dingen gezien en beleefd. Neem ook eens een kijkje bij mijn foto’s.

Een verrassende vrijdag

Zonnegroet

Het was een vroege vrijdagochtend in het appartement van Gert & Bo. Zij waren een nachtje naar Amsterdam en ik had het rijk alleen. Buiten was het al enigszins licht geworden, het was rond half 8 ’s ochtends. Om de dag goed te beginnen stapte ik het balkon op en ik improviseerde een aantal yoga oefeningen. Een stroom van Zwollenaren fietste onder het balkon langs richting werk of school. Tijdens mijn soepele bewegingen zag ik in het voorbijgaan een fietser zwaaien met een lach. Wie het was durfde ik niet met zekerheid te zeggen.

Twee dagen later sprak ik Bo: haar zusje had enigszins verbaasd opgemerkt dat er een man op het balkon een zonnegroet deed. Dat was Gert niet, dus dat moest die zwervende broer geweest zijn 😉

Een koffiemomentje

Diezelfde vrijdagochtend in Zwolle. Het was lekker weer en ik had nog geen concrete plannen. Ik kreeg een idee. Mijn vader wees me maanden geleden al op een interessante man die in Genne woont, tussen Hasselt en Zwolle. Deze man was documentairemaker, hoogleraar en verbleef jarenlang in Afrika. Ondertussen woonde hij alweer dertig jaar in het buitengebied. Het leek me leuk om hem eens te ontmoeten. Dus pakte ik de fiets richting Hasselt.

Ik wist ongeveer waar hij woonde. Eenmaal daar liep ik een beetje ongemakkelijk het erf op, kijkend of hij thuis was. Na een korte zoektocht vond ik de voordeur en zette ik mijn fiets weg. De deur van de boerderij werd al opengedaan. Tja, wat zeg je dan hè?

Veel was niet nodig. Voordat ik verder kwam dan “Hoi, ik ben Erik” werd ik al vriendelijk uitgenodigd voor een bakje koffie. Of thee in mijn geval. Het was een bijzondere ontmoeting, waarbij hij nieuwsgierig was naar mijn verhaal en ik naar de zijne. Na anderhalf uur met vele interessante onderwerpen vervolgde ik mijn reis.

Schuilen

Vrijwel direct na mijn vertrek begon het te hagelen, maar bij het Gennergemaal kon ik schuilen; droog en uit de wind. Ik haalde wat rozijnenbroodjes uit mijn fietstas en genoot van het moment. Een prachtig uitzicht langs de dijk en de Vecht, met ganzen en eenden, het ruizen van het riet en de onstuimige hagel en wolkenvelden. Tien minuten later brak de zon weer door.

Op visite

Eenmaal in Hasselt aangekomen zat de deur van mijn ouders’ huis op slot. Maar de buurvrouw was thuis, en ik werd daar hartelijk ontvangen voor een bakje thee. Ik ken haar al vanaf mijn jeugd en het was bijzonder om zo even bij te praten.

Het is de onvoorspelbaarheid én voorzienigheid van dagen als deze die me zoveel dankbaarheid en vertrouwen geven.

Thuishavens

Vorige week donderdag verliet ik de veilige haven van mijn ouders. Ik had weer enkele dozen met papieren en spullen weggewerkt. Het was tijd weer uit te varen, want ik merkte dat ik mezelf wat in de weg zat. Ik weet dat ik er altijd welkom ben, dat ik me er thuis mag voelen, maar ik wil niet dat het mijn vaste thuishaven wordt.

Met de spreekwoordelijke ankers gelicht fietste ik naar de volgende haven: bij Piet & Juliëtte in Zwolle. Een beetje nerveus kwam ik bij hen aan. Je weet immers nooit hoe je wordt ontvangen. Maar die onzekerheid bleek helemaal niet nodig. Vanaf het eerste moment voelde ik me thuis.

De toon werd gezet bij aankomst. Juliëtte ontving me hartelijk met een bakje thee en vertelde me de belangrijkste dingen over het huis en de katverzorging. Piet, die ik ken van WordPress webdesign, was ondertussen al vertrokken naar de sportvereniging. En juist dat waardeer ik. Dat iedereen gewoon z’n gangetje gaat. Natuurlijk vind ik het leuk om bij te praten, maar bij een verblijf van meerdere dagen hebben we daar alle tijd voor. Andersom waardeerden zij het ook dat ik ’s avonds naar de film ging. Ik ben te gast, maar ik ben ook gewoon een huisgenoot.

Uiteindelijk ben ik zes dagen bij hun verbleven. Tussendoor gingen zij een weekend weg en pastte ik op poes Jip. Het waren heerlijke dagen, mede geholpen door de hartelijkheid, het fijne huis, de stralende zon en de mooie locatie vlakbij het Engelse Werk. Met een knuffel en een gevoel van dankbaarheid verliet ik de haven.

Dat doet me denken aan een mooi gedichtkaartje dat ik van Elsbeth kreeg:

Thuishaven

als een bootje
om in weg te varen
met een stevig anker
voor als het stormt

een plek om dromen
te laten stromen
en te landen als je valt

een klein wereldje
in dit grote heelal
waar rust verstopt ligt
in ieder hoekje
en liefde overal

Op mijn eigen blog schreef ik de volgende berichten:

Verder vond ik de volgende artikelen interessant:

Returning the Gift. Een prachtig artikel over onze verhouding met de natuur. “My economics colleagues speak of ‘natural resources’. […] “But, to me, they feel like gifts”.
Wat is greenwashing en hoe werkt het?. Een vier jaar oud artikel over ‘greenwashing‘, maar nog steeds relevant. “Greenwashing is een term die gebruikt wordt om aan te geven dat bedrijven of organisaties zich duurzamer of ‘groener’ voordoen dan ze daadwerkelijk zijn.” Ook met een grafiek die laat zien dat Nederland achteraan loopt in Europa wat betreft hernieuwbare energie. Het idee dat Nederland het braafste jongetje in de klas is kan wat mij betreft daarom ook ‘greenwashing’ genoemd worden.

En verder?

Ondertussen heb ik gisteren en vandaag verrassend onderdak gevonden. Maar meer daarover in de volgende nieuwsbrief.

Ben je nieuwsgierig naar mijn toekomstige verblijven? Op mijn pagina over losvast leven heb ik een overzichtje staan.

Dat was het weer voor nu. Heb je tips of vragen? Ik hoor het graag! Bedankt voor het lezen en tot de volgende. 🙂

~ Erik