De afgelopen week voelde ik me bij vlagen somber. Misschien is vlagen niet het juiste woord, eerder een hangende nevel. Laat me er niet te zwaar over doen, want ik heb geleerd dat gevoelens komen en gaan. Als het inademen en uitademen van de lucht.

Somberheid dus; geen aangenaam gevoel. Het is wel een signaal. Het geeft iets aan. Maar wat? Het liefst zou ik die vraag uit de weg gaan. Dat is het makkelijkste, de vraag negeren. Tegelijkertijd maakt dat de rest moeizamer. Zolang ik me die vraag niet bewust stel zal ik de kans mislopen te groeien. (Hé, en dat ik ook okay hè. Niks moet.)

De vraag dus: waar komt deze somberheid vandaan? Ik denk dat het een gevoel van tekort is. Dat ik niet genoeg doe, dat ik niet goed genoeg ben. Kortom, dat ik tekort schiet.

Dat gevoel van leegte is niet nieuw voor me. Ik denk dat het bij het leven hoort, in ieder geval bij die van mij. Soms, en tijdelijk. En ik weet er ook al het antwoord op: ik mag er zijn zoals ik ben, zoals alles er mag zijn zoals het is. Loslaten van oordeel. En verbinding met het geheel.

Nu zag ik zojuist een filmpje van psychiater Dirk de Wachter (gedeeld door mijn inspiratiebron Kees Klomp). In deze YouTube-video van vijf minuten spreekt Dirk de Wachter over de schoonheid van verbinding. Vijf minuten vol met waardevolle inzichten, waarvan eentje resoneert.

De essentie [van het menselijk bestaan] is zinvol en zorgzaam betekenend te zijn. En dan komt het geluk, het ware geluk, vanzelf ook binnen.

Psychiater Dirk de Wachter

Dat geeft stof tot nadenken. Hoe kan ik zinvol en zorgzaam betekend zijn?