Dit is het verblijf waar ik drijf. Op de boot van mijn oom en tante: een klein jachtje in de jachtwerf op het industriegebied van Hasselt. Niks luxueus. Sterker nog, door omstandigheden plas ik hier in een emmer — terug naar het primitieve leven 🙂 Maar ik kan hier koken, er is verwarming en met een paar warme dekens maak ik het knus.

Dobberen

Ik voelde me vandaag ongeaard, dobberend. Dat sombere gevoel hangt de afgelopen dagen al wat over me heen. Mijn gemoed is wat zwaarder. Ik voel me wat onbestemd en ik ben aan het zoeken. Het loopt allemaal net wat stroever, zo beleef ik het in ieder geval.

Het zijn periodes om mijn interne kompas weer bij te stellen. Richting bepalen. Tijd nemen om te luisteren naar wat ik voel. Wat brengt mij tot leven? Wat doet er toe voor mij? Mijn gedachten flitsen terug naar het begin van het jaar, toen ik mijn vaste woning verliet. Ik voel weer sprankjes opkomen van die passie en bezieling.

De dag was misschien mistig, maar nu ik er zo bij stil sta, er waren veel stralende lichtpunten. Fijne gesprekken met Wouter, met Rianne en met Giuseppe. En ik kwam Chica tegen die mij hartelijk vroeg hoe het ging. We kennen elkaar van de yogagroep van afgelopen jaar. Dat hartelijke vragen geldt ook voor Willemien. Daarnaast kreeg ik een attent berichtje van Niels. En via verschillende wegen werd ik opnieuw herinnerd aan twee inspiratiebronnen: de muziek van Nick Mulvey en de levenskunst van Maria Popova.

Fijn om nu even op mezelf te zijn. Dobberend, maar dankbaar drijvend.