In mijn vierde nieuwsbrief (10 maart 2022) eindigde ik met een cliffhanger: ik had verrassend onderdak gevonden. Daar vertel ik je graag je meer over.

Vertrouwen

Tegen het einde van mijn verblijf bij Piet en Juliëtte voelde ik me goed en opgeladen. Ik had nog geen onderdak voor de volgende nacht, en dat was oké. Een onderdeel van mijn losvaste leven is durven te vertrouwen. Soms dient zich iets aan op het laatste moment.

En soms ook niet.

Durven te vragen

Tijd om uit mijn comfortzone te gaan. Ik besloot iemand te bellen die verder bij me afstond: de vader van een goede vriend. Zonder in te gaan op de details; ik vermoedde dat ik bij hem onderdak zou kunnen krijgen. Spannend om dat zomaar te vragen. Aan de andere kant, het is gewoon een vraag.

Het was een goed gesprek in meerdere opzichten. Toch was het antwoord duidelijk: nee. Hij had er geen ruimte voor in zijn leven en hij zag het niet zitten.

Ai, dat was een tegenslag. In een flits kwamen enkele vervelende gevoelens op: zelfmedelijden, onbegrip, frustratie. Maar gelukkig werd dat al snel overvleugeld door respect en dankbaarheid.

Ik had respect voor zijn antwoord. Vragen is soms moeilijk, maar nee zeggen kan dat ook zijn. En ik begreep het eigenlijk ook wel. Maar los van mijn begrip: ik heb het gewoon te accepteren en te respecteren. Dit is zijn beslissing.

Op een gekke manier was ik ook dankbaar voor de afwijzing. Het gaat niet altijd zoals ik wil. Ook dat is onderdeel van loslaten en vertrouwen.

Weer durven te vragen

De ochtend daarna vertrok ik bij Piet en Juliëtte. Ze vonden het geen probleem als ik langer zou blijven, maar het was goed zo. Ik had weliswaar nog geen onderdak voor de nacht, maar ik had vertrouwen dat het vast goed zou komen.

Er stond een yogales op het programma in wijkcentrum Bestevaer (Wipstrik). Een aantal weken daarvoor had ik al aangegeven dat ik mijn huurwoning had opgezegd en dat ik losvast door het leven ging, op zoek naar ontmoeting en onderdak. Ik besloot het hier te vragen.

Na de les was het zover. Tijd om met de billen bloot te gaan: “is er iemand die vannacht onderdak heeft voor mij?”. Een ijzige stilte volgde, die veel langer leek te duren dan het in werkelijk was. Het was voor mij spannend, maar voor de anderen ook.

En daar kwam het: “Ja hoor, dat kan wel bij mij”. Een zucht van verlichting. Het aanbod kwam uit een verrassende hoek: bij Martine die de les begeleidde. Zij viel vandaag in en we hadden elkaar nog niet eerder gezien. Dat getuigt van vertrouwen en gastvrijheid.

Natuurlijk was ze ook benieuwd naar mijn situatie. En ze wilde haar man nog even polsen. Die vond het gelukkig ook prima. Om het plaatje compleet te maken: ze hadden ook een zoon van 19, en ze woonden in Assendorp.

Ik heb uiteindelijk twee nachten prettig bij hun gelogeerd. Ik was welkom om langer te blijven, maar ik voelde dat ik weer door wilde. Misschien ook uit angst om misbruik te maken van hun gastvrijheid.

Gevraagd en ontvangen

Ik vroeg om onderdak en ik mocht het ontvangen. Het was een verrassing dat het van iemand kwam die mij niet kende… Soms twijfel ik over mezelf en wat ik doe, maar dit soort momenten maken me dankbaar. Dankbaar voor de onbaatzuchtige gastvrijheid en vriendelijkheid. Ik vertrouw erop dat ik dat door mag geven, op wat voor manier dan ook.