Ik schrijf dagelijks in mijn papieren dagboek. Weg van de computer en alle drukte. Het tempo van de pen brengt mijn gedachten tot rust. Door de jaren heen heb ik duizenden bladzijden volgeschreven met mijn gedachten. Zo nu en dan lees ik mijn dagboeken terug en kom ik mooie passages tegen; mooi in hun oprechtheid, in hun gevoeligheid en in hun wijsheid. Ik wil deze passages delen met de wereld. Vanuit het vertrouwen dat het iets moois mag brengen.
Geschreven op vrijdag 10 december 2021.
Ik weet niet zo goed wat mijn visie is op de toekomst. Ik ben geneigd om te zeggen dat wij mensen onszelf klein moeten maken [nederig], uit liefde voor al het andere, voor de natuur waar we onderdeel van zijn. Dat is geen verlies, maar rijkdom. En vanuit die gedachte ben ik geneigd om terughoudend te zijn met technologische vooruitgang. We verwijderen ons steeds verder van de natuur en maken onszelf te groot. Ik keur techniek niet af, maar het moet ondergeschikt zijn aan de liefde voor het leven.
En we moeten niet vergeten dat de natuur niet gerepareerd hoeft te worden. Het is goed op zichzelf en heeft slechts ruimte en tijd nodig. Daar mogen we op vertrouwen. Wij hoeven dus niks te doen. En daarin ligt hem de uitdaging. [Want we zijn bedrijvig van aard en willen onze waarde bewijzen]. Maar door de wereld en het leven te willen oplossen doen we precies wat het woord eigenlijk zegt; het lost op, het verdwijnt.
Dus, techniek… alleen om een nederige, dankbare rol in de natuur te spelen. Niet om te heersen.