Klimaatrebel in Den Haag: hoe liep het af?

Op mijn berichten over de Klimaatrebellie in Den Haag kreeg ik veel reacties. Vooral steunbetuigingen, maar ook vragen en opmerkingen. Daar wil ik de komende dagen antwoord op gaan geven. Maar eerst het slot van mijn persoonlijke verhaal van maandag. Dat had ik nog niet verteld.

Hoe liep het maandag af?

Ik stond (of eigenlijk zat ik) oog in oog met de politie. Het begon te schemeren. De politie kondigde aan ons te vorderen. “Bestuurlijk verplaatsen” hadden ze gezegd. Dat was een opluchting, want het betekende geen arrestatie en een nachtje cel.

Buiten de cirkel van agenten, lintjes en politiebusjes werd een stadsbus geparkeerd. Op de bus staat “Sorry, buiten dienst”. Samen met mijn mederebellen zit ik in een hechte groep op de grond, zingend voor klimaatrechtvaardigheid. De agenten doen hun handschoenen goed aan en dan gaat het snel.

Onze groep wordt benaderd door tientallen agenten. Je voelt de spanning. Hoe hardhandig zullen ze te werk gaan? Dat is per demonstratie anders. In Den Haag blijkt het vrij hardhandig te zijn. Met een gummiknuppel in de aanslag krijg je de vraag: werk je mee of moet ik geweld gebruiken?

Naast me stappen twee van mijn mederebellen vrijwillig op. Het is een vrouw uit het oosten met haar dochter. Voor hun is het mooi geweest (en ze hebben nog een hele week rebellie te gaan). Ze lopen met de agenten mee naar de stadsbus. Voor me begint begint een agent met een gummiknuppel een student los te wrikken. Mijn benen liggen onder hem en krijgen de volle laag. Om mee heen hoor pijnkreten. Waar ben ik in aanbeland?

Ondertussen komen er ook twee agenten op mij af. Ik besluit mezelf in bescherming te nemen en mee te werken. Eenmaal opgestaan en bij de bus aangekomen krijgt mijn politiebegeleiding te horen: “Sorry, de bus is vol. De man moet weer plaats nemen in de groep”. Wat een ironische situatie! Ze willen me niet hebben.

De eerste bus rijdt weg en de tweede wordt snel klaargezet. Na mijn oefen-ervaring besluit ik iets meer risico te nemen. Hoe langer de agenten met elke rebel bezig zijn, hoe langer we de blokkade kunnen vasthouden. We zijn hier om een punt te maken: het uitroepen van de klimaatnoodtoestand.

Op de vraag of ik me ga verzetten zeg ik “nee”. Maar ik werk ook niet mee. Ik geef mijn handen en maak me helemaal slap. Geïrriteerd proberen ze me in de benen te krijgen. Ze buigen aan mijn polsen en vingers om me te dwingen. Maar ik houd voet bij stuk. Met drie agenten word ik versleept naar de stadsbus en hardhandig naar binnen gewerkt. Mijn gewrichten en ribben doen pijn. En ook mijn neus. Blijkbaar is het een gemeen trucje om demonstranten in de neus te knijpen. Verbijsterd zoek ik een plekje in de bus.

We worden met de bus verplaatst uit het centrum van Den Haag. Bij station Moerdijk staan we weer op straat. Het is acht uur ’s avonds. Ik neem afscheid van mijn mede-demonstranten. De meesten blijven de hele week in Den Haag, maar voor mij was dit het. Ik pak de trein naar Zwolle en kom daar na tienen aan. Moe, vol gedachten en enigszins voldaan.

Even over politiegeweld

We werden die maandag overdreven hard aangepakt. Veel rebellen hebben verwondingen en zijn geschrokken. Onthoud: wij zijn vreedzaam en gebruiken geen geweld. En we zijn niet tegen de politie. We demonstreren voor een daadkrachtig en rechtvaardig klimaatbeleid.

Ook de rest van de week ging het zo door. Ik hoorde dat de sfeer tussen de demonstranten en politie steeds grimmiger werd. Dat is niet goed, want wij zijn niet tegen de politie. Maar we zijn ook mensen.

Hele week klimaatrebellie in Den Haag

Voor mij zat de rebellie erop na maandag. Maar Extinction Rebellion ging de hele week door in Den Haag met onder andere blokkades, discobedience en stille protesten.

Enkele nieuwsberichten:

Dit weekend stond in het teken van herstel, lezingen, workshops en plezier. Dat is ook belangrijk, want rebelleren is intens en we zijn allemaal mensen. Maandag wordt er opgeruimd 🙂