Zojuist met Benno naar The Favourite geweest. Op de terugweg hebben we uitgebreid gesproken over deze enigszins bizarre film.

Het gaat over de driehoeksverhouding tussen de koningin van Engeland en twee sterke vrouwen die om haar gunst strijden. De periode is rond de 18e eeuw geloof ik.

Ik kijk graag naar films die zich afspelen in oud-Britse, aristocratische kringen. Vaak wordt er veel aandacht besteed aan de dialogen en de setting. Dat was in deze film niet anders, hoewel ik het idee krijg dat de dialogen tevens de draak aanstaken met wat we normaal voorgeschoteld krijgen.

De gesprekken waren in het begin wat lastig te volgen. Het Britse gemompel of geschreeuw kon ik niet altijd goed verstaan en de Italiaans ondertiteling maakte het er helaas niet beter op.

Laat ik duidelijk zijn: ik vond de film in het algemeen niet leuk of prettig om te kijken. Wel intrigerend. De regisseur deed duidelijk moeite om het de kijker niet te makkelijk te maken.

Zo waren er veel intense geluidseffecten en werd er gespeeld met de cameravoering. Ik krijg het idee dat dit de sensaties van de gevoelige koningin symboliseert.

Daarnaast wil je graag meeleven met de karakters, maar daarin krijg je de nodige teleurstellingen te verwerken. Machtsmisbruik en hierarchie vormt een belangrijk thema denk ik.

Er lijken veel lagen in de film te zijn verborgen. Zo herken ik bepaalde patronen in karakterontwikkeling, is er de belangrijke rol van beeld en geluid, als de opvallende dialogen… Het ontdekken en proberen te begrijpen hiervan maakt de film speciaal. Het is van het begin tot het eind boeiend, maar ik voelde me ook opgebrand na de slotscene.