Ik voelde me vandaag weer wat onbestemd. Af en toe komt dat opzetten, vaak als ik vermoeid ben en lange dagen heb gemaakt. Hoewel het een naar gevoel is zie ik het niet als iets slechts. Ik zie het als een signaal dat ik weer even stil moet staan.

Maar eerst even kort de dag doorlopen. Zonder foto’s.

Benno

Vandaag kwam er een nieuwe bezoeker/collega binnen bij Impact Hub, Benno genaamd. Voordat hij het vertelde wist ik al waar hij woonde en waar hij vandaan kwam. Hoe dan? Angela had me verteld dat er na mij een Duitser genaamd Benno op de kamer kwam. En dat rekensommetje is zo gemaakt. Een leuke speling van het lot, haha.

Benno is een journalist die vanuit Caïro verslag doet. Hij heeft een sabbatical genomen en hoopt in deze tijd een boek te schrijven.

Eten

Ik had voor de lunch wat groentes en zongedroogde tomaten gehaald op de markt om te delen met mijn werkvrienden. Het is doorgeschoven naar morgen, want we hebben buiten de deur een panino gegeten. ’s Avonds heb ik een simpele pasta pesto salade gemaakt.

Werk

Qua werk liep ik een beetje in cirkeltjes. Ik had moeite me te focussen om goede stappen te kunnen zetten. Ik wel vooruitgang geboekt, alleen niet zoveel als ik zou willen op een lange werkdag als deze.

Het leven, geluk en leed

Na het werk en na het eten was het tijd om in de pen te klimmen en uit te zoeken waar het gevoel van onbestemdheid vandaan komt. Natuurlijk is er de vermoeidheid enerzijds. Maar is er nog iets anderzijds?

Terug naar de basis. Wat is het doel van mijn leven? Want ik geloof dat geluk hier begint.

Ik wil graag leven en beleven. En bijdragen aan de leefbaarheid van de wereld. Want het leven is iets moois.

Ik word er blij van als ik het opschrijf. Maar ik zie ook in dat er een paradox in zit. Want door te leven breng je andere levens schade toe. Als je loopt, vertrap je ook dingen. Maar ik wil niet stoppen met lopen. Ik kan niet stoppen met lopen. Want het lopen, het leven, is het doel.

Maar ik wil mijn ogen ook niet sluiten voor wat ik vertrap. Want dat botst met mijn andere doel, bijdragen aan de leefbaarheid. Moet ik het dan accepteren? Tot op bepaalde hoogte wel, denk ik. Dat is de meest leefbare oplossing. Totdat ik een plan heb bedacht waardoor ik de dingen niet meer (of minder) vertrap waar ik om geef.

Voorbeelden uit het dagelijks leven

• De transportsector draagt significant bij aan de afbreuk van het klimaat. En dit veroorzaakt veel leed en dat wordt alleen maar erger.
  • Mijn beleid: niet meer vliegen
• De vleesindustrie heeft ook een grote impact op het klimaat. En het is slecht voor de levens van dieren. Vaak leiden ze een verschrikkelijk leven en het leven wordt ze ontnomen.
  • Mijn beleid: geen vlees meer eten.

Persoonlijk vind ik het niet zo moeilijk om mezelf dingen te ontzeggen. Ik kan er namelijk niet meer van genieten als ik weet dat ik er veel leed mee veroorzaak.

Maar er zijn nog zo veel meer dagelijkse dingen die de leefwereld schade berokkenen waar ik geen concreet antwoord op heb.

• Bijvoorbeeld kleding. Bij een goedkoop t-shirt wordt er iemand uitgebuit aan de andere kant van de productieketen. En zelfs bij een duurder shirt kan hier sprake van zijn. Dan gaat er simpelweg meer geld naar het merk. Daarnaast kost een katoenen t-shirt ook nog eens 2.700 liter water. Maar ik weet nog niet goed hoe ik hier mee om moet gaan. Minder kleding kopen is 1. Eventueel tweedehands kleding. Of eerlijke kleding, maar waar? En hoe duur?
• Ook bij elektronica vindt er veel uitbuiting plaats. Plus er wordt veel gemijnd om noodzakelijke metalen uit de grond te halen wat ten koste gaat van natuur. Oplossing: minder of eerlijke electronica kopen?
• Zelfs internetten heeft een significante impact op het klimaat. Ik las laatst dat 1 GB aan internet 5 kwh aan energie kost. Nu kan ik dit niet in perspectief plaatsen, maar onschuldig een filmpje kijken op netflix is plotseling minder onschuldig.
• En ook koffie, chocola, exotische vruchten en noten. Allemaal belasten ze de wereld onevenredig.

Terug naar vandaag

Waarom komt dit nu naar boven?

Als ik vermoeid ben dan ben ik minder daadkrachtig. Maar ik zie nog steeds de problemen, waarschijnlijk meer zelfs. En omdat de oplossingen niet voor het oprapen liggen verlamt het me soms. Enerzijds wil ik niet willens en wetens leed veroorzaken. Anderzijds heb ik niet de helderheid om goede keuzes te maken.

En mijn mentale weerbaarheid is ook lager door de vermoeidheid. Op dagen als deze doet het extra pijn als ik zie dat anderen op de vertrouwde manier doorgaan met hun leven terwijl het zo veel leed veroorzaakt. Ik weet dat het moeilijk is om rekening te houden met leed dat gebeurt buiten je gezichtsveld, maar ik denk dat je het ook niet kunt ontkennen. Als ik een stapje verder ga hierin: hoe kun je met deze kennis, wetende dat je veel leed veroorzaakt door je levensstijl, denken dat je een goed leven leidt? Een perfect leven bestaat niet, maar doe je er wel genoeg aan om het leed dat je veroorzaakt te verminderen? Dat zijn vragen waar ik mee zit.