Het eerste wat ik zag toen ik vanochtend de ramen opende om de zon te begroeten was een hond op het dak. Je leest het goed. Zo willekeurig! Ik moest even met de ogen knipperen om het te geloven. En daarna volgde een grote glimlach. Het leven heeft soms vreemde verrassingen in petto, haha!
Mijmeren aan zee
Stipt op openingstijd, om half 10, kwam ik aan bij Impact Hub om aan het werk te gaan. Maar helaas, deuren gesloten. Clémence had me er gisteren al voor gewaarschuwd: op Sicilië gelden andere regels voor tijd 🙂
Maar niet getreurd. De zon schijnt heerlijk en mijn favoriete plekje aan zee is maar enkele minuten lopen.
Als een reptiel op de rotsen omarmde ik de warmte van de zon. Ik hou van de zon! En in deze mode kwam ik tot het volgende inzicht:
Niks moeten. Beseffen dat ik niet elke munt, maar ook niet elke minuut hoef om te draaien. Gewoon zijn.
Op de kliffen kwam ik weer een hond tegen. Ik vermoed dat ze hier speciaal getraind worden om niet de afgrond in te vallen, haha.
Werk en Lunch
Na wat organisatorische taken en een klanten-klus afgerond te hebben was het tijd voor de lunch. Clémence had een geïmproviseerde soep gekookt die we met z’n vieren opaten: Clémence, Toto, Sara en ik.
Na de lunch mocht ik de fiets lenen die stof verzamelde onder de trap. Ik hoorde dat de Sea Watch voor anker lag bij de haven en besloot een kijkje te nemen.
Sea Watch
De Sea Watch is momenteel groot nieuws in Europa, onder andere in Italië en Nederland (als het niet over het weer gaat ;)). Het schip ligt met 47 vluchtelingen/drenkelingen bij Syracuse te wachten om aan te leggen, maar dat mag niet. Syracuse geeft toestemming, maar de regering verbiedt het.
Ik zie het schip op afstand liggen. Mijn gedachtes schipperen tussen nieuwsgierigheid en hulpeloosheid. Wat kan ik betekenen voor hun? Ben ik niet gewoon een ramptoerist?
Sea Watch
Het zet me hoe dan ook aan het denken. Over het probleem en mijn eventuele bijdrage.
Ik denk dat het tonen van solidariteit één ding is dat ik kan doen. En dat geldt voor iedereen. Natuurlijk, het redden van drenkelingen lost de migratiecrisis niet op, maar dat is niet het punt. Mensen verdrinken. En die kunnen gered worden. Het gaat tegen alle menselijkheid in om ze te laten sterven in zee. Door het schip te weigeren geven wij als Europa, als Nederland en Italië aan dat het okay is dat er duizenden vluchtelingen sterven op zee. Zo ben ik niet opgevoed en dat zijn niet mijn waarden. De Sea Watch zijn hulpverleners die respect verdienen. Humanity before Politics.
Arancini
Bij terugkomst in Ortigia heb ik voor het eerst kennisgemaakt met het typisch Siciliaanse gerecht genaamd arancini. De eerste paar happen waren heerlijk, maar daarna schrok ik: is dat vlees? Ik had nog zo gezegd dat ik geen vlees wilde. De eigenaar verontschuldigde zich en gooide pardoes de arancino in de prullenbak. Oef, dat was wel een erg drastische ingreep. Ik had nog niet kunnen afwegen of het zonde was om het weg te gooien versus het eten van vlees. Achteraf was het de goede beslissing, want ik wil simpelweg geen vlees eten.
Ik kreeg een vervangende arancino met groente en kaas. Best wel lekker!
Demonstratie
In verband met de Sea Watch vindt er ’s avonds in Syracuse een demonstratie plaats om de vluchtelingen welkom te heten. (Ik krijg het idee dat het een vrij progressieve stad is.) Samen met Sara en Clémence ben ik naar de demonstratie toe gegaan om mijn solidariteit te tonen. Sara stuurde een facebook-bericht de wereld in om dit namens Impact Hub te doen.
